MENU

Cities
Category

Schermafbeelding 2017-06-09 om 12.23.42

5600

EU geeft 15.000 jongeren gratis zomerabonnement op trein

Cities, Culture, News

juni 11, 2018

15.000 achttienjarigen, onder wie vijfhonderd Nederlanders, kunnen deze zomer gratis met de trein door de EU reizen. Met het zogenoede DiscoverEU-programma hoopt de Europese Commissie meer besef van de diversiteit in Europa en Europese identiteit bij de jonge EU-burgers op te wekken, terwijl ze onderweg ”genieten van de culturele rijkdom in de 28 lidstaten en nieuwe vrienden maken”.

EU-commissaris Tibor Navracsics (cultuur en jeugd): ”DiscoverEU biedt jonge mensen een uitstekende kans om de EU op een persoonlijke reis te ontdekken zoals dat niet kan via een boek of documentaire. Ik weet zeker dat die ervaring tot positieve veranderingen leidt.’’

Jongeren die op 1 juli achttien jaar zijn kunnen zich vanaf dinsdag 12.00 uur tot 26 juni 12.00 uur online opgeven voor een ticket dat ze voor uiterlijk dertig dagen naar maximaal vier landen voert. In principe gaat de reis per trein maar om alle hoeken en gaten van de EU bereikbaar te maken kunnen sommige trajecten ook met de bus, boot of in uitzonderlijke gevallen het vliegtuig worden afgelegd.

Brussel selecteert de deelnemers onder meer aan de hand van een aantal vragen die ze over het Europees cultureel erfgoed en de Europese verkiezingen volgend jaar moeten beantwoorden. Belangstellenden moeten ook het voorgenomen traject indienen. Als de proef een succes wordt, wil Brussel de komende jaren 700 miljoen euro uittrekken om jaarlijks 200.000 achttienjarigen op pad te sturen.

Bron: ‘Dagblad010

Read article

youth group vacation travel city

5928

Beziel Europa met jouw Grote Verhaal (opiniestuk FD, 2 januari 2017)

Cities, Culture, Lifestyle, Travel

januari 2, 2017

Brexit doet veel mensen beseffen dat Europa nog lang geen gelopen race is

Van drie kernwaarden Franse Revolutie vooral vrijheid en gelijkheid juridisch vormgegevenmediacloversitecom

In Kinderen van de Arbat (1988) beschrijft Anatoli Rybakov hoe het communisme in de Sovjet Unie in de jaren dertig van de 20ste eeuw veranderde van een idealistische jeugdbeweging vol hoop en toekomstidealen in een gestold, orthodox en gesloten denksysteem en dus in een dictatuur. Gaandeweg verliezen ‘de kinderen’ — jongeren — in het boek hun illusies over een betere toekomst.

Joe Zammit Lucia trekt een parallel tussen de Sovjet Unie en de Europese Unie (FD 24 december 2016). Ook de EU ontstond als ideaal, om na de Tweede Wereldoorlog voor altijd de vrede te waarborgen. Het Europese enthousiasme werd toen gedeeld door brede lagen van de bevolking. ‘Europa’ is een uniek project, zonder enig historisch precedent. Soevereine landen besloten vrijwillig een deel van hun autonomie op te geven voor samenwerking. Het ontstaan van andere wereldmachten, ook de Verenigde Staten, ging gepaard met geweld. ‘Europa’ moest oorlog uitbannen.

Maar ook het Europese project is gaandeweg verstard tot een gesloten denksysteem waarin er maar een enkele weg vooruit is en dat is: Meer Europa. Het was ooit een breed gedragen beweging. Dat is het al lang niet meer. Dat is niet wat de stichters beoogden. Het verenigen van Europa zou een lang zoekproces zijn. Er was geen blauwdruk. De stichters, wisten dat ‘Europa’ verdiend moest worden bij de burgers.

De Europese besluitvorming bij unanimiteit leidde vaak tot cryptische compromissen zozeer dat tegen de tijd dat in de lidstaten het besef doordrong van de reikwijdte van die besluiten, de gevolgen er van al niet meer konden worden teruggedraaid. Dat ondermijnde het vertrouwen bij de burgers en als reactie daarop raakte de Brusselse bureaucratie steeds meer in zichzelf gekeerd.

Maar de vergelijking tussen de EU en de Sovjet Unie gaat op een aantal punten mank. De Sovjet Unie kwam tot stand door een staatsgreep van Lenin en was een ahistorisch en utopisch project. In de praktijk kwam Sovjetisering, de komst van de Nieuwe Mens, toch vooral neer op Russificatie — van bijvoorbeeld de Baltische staten. Het afschaffen van tradities kwam neer op vergeefse pogingen die uit te roeien, het meest notoir via de collectivisatie van de landbouw. Het Russische onkruid bleef opspringen uit de barsten in het Sovjetbeton dat na zeventig jaar verkruimelde.

De EU is nadrukkelijk gestart als een bescheiden project dat mogelijkheden aftast. Toen het onbestemde ideaal verstarde tot economische orthodoxie, staken de burgers daar per referendum een stokje voor. Een Europa dat slechts economische belangen dient, daar vatten burgers als het even tegen zit geen liefde voor op zoals voor hun vaderland. Dat is de fout van de eurocraten.

De brexit is hun falen, maar tegelijkertijd is deze crisis misschien juist Europa’s ‘finest hour’, een ‘blessing in disguise’. Het doet veel mensen beseffen dat Europa geen gelopen race is en dat het ook zomaar opeens klaar, over en uit kan zijn. Sindsdien heeft Europa weer aan populariteit gewonnen. De onverschilligheid van Londense hoogopgeleiden om niet ‘bremain’ te stemmen, omdat ze dachten dat het zo’n vaart niet loopt, is afgestraft. Onder het Europese beschavingsvernis gaan nog altijd oorlogsherinneringen schuil, die zomaar de kop opsteken zoals het anti-Duitse sentiment in Griekenland. Het kan allemaal kapot gaan.

Dat we ons kapot zijn geschrokken, dat is winst maar daarmee is Europa nog niet gered. De vorming van natiestaten vanaf het begin van de 19de eeuw behelsde vooral de vorming van een nationale identiteit, een gedeeld narratief.  Dat aanwakkeren van een gevoel van saamhorigheid was vooral in handen van schrijvers, schilders en historici: de scheppende beroepen, de verhalenvertellers. 

Van de drie kernwaarden van de Franse Revolutie heeft Europa vooral vrijheid en gelijkheid juridisch vormgegeven. Broederschap, dat gevoel van verbondenheid en gedeelde identiteit, daar is veel moeilijker de vinger op te leggen en dat is ook geen zaak van politiek en ambtenarij.

Europa, dat zich uitstrekt van de Atlantische Oceaan tot aan de Oeral en de Kaukasus, vanaf de Noordkaap tot aan de Middellandse Zee, wordt al meer dan 2000 jaar bijeengehouden door draden die de geschiedenis heeft geweven tussen landen en streken. Opvallend genoeg kunnen vooral Britse historici gepassioneerd schrijven over Europese geschiedenis.

Zulke verhalenvertellers kunnen helpen bij het vormgeven van dat onbestemde ideaal Europeaan te zijn. Maar verhalen vertellen in deze tijd van sociale media waarin iedereen kris kras door Europa reist, kan iedereen. Dus laten wij Kinderen van de Arbat worden.

NOOT: Erwin van den Brink is publicist.

Read article

plenary algemeen

5928

Knok eens voor Europa, Mark Rutte, en schuif het niet op de burgers af

Cities, Culture

december 5, 2016

Was dit niet die man die over Europa zei ‘dat we geen behoefte hebben aan ideologische vergezichten’? Natuurlijk moet een politicus OOK naar de burgers luisteren, maar wat hij eerst en bovenal moet doen is ZELF een idee hebben welke kant het op moet. Het politieke discours is een beetje verworden tot een soort Marktplaats voor opportunisten: goed kijken hoe de wind waait, hoe de hazen lopen en daar dan achteraan.
Wat iedereen zo wat vergeten is, is dat het idee van de Europese Unie is ontstaan uit twee oorlogen die op dit continent ontstonden, die de hele wereld in brand zetten en die tientallen miljoenen mensen het leven hebben gekost. Wat de EU een uniek project zonder enig historisch precedent maakt, is dat soevereine staten zich op vrijwillige basis hebben verenigd. En dat er een opt out is: zie de Brexit. Europeanen houden elkaar niet onder de militaire knoet zoals gebruikelijk was in de Sovjet Unie en zoals in China, dat Tibet annexeerde.
Wij zijn geen vazalstaten van ‘Brussel’. Het Europese project heeft wel veel te veel een eigen momentum gekregen, een eigen logica, een elitisme, waardoor het vervreemd is geraakt van ‘de burgers’. Er zijn grote sociale hiaten in ontstaan. Daar moet je dan volgens mij wat aan doen, in plaats van het kind met het badwater weg te gooien via referenda. Dat begint met een inspirerend verhaal: Europa is geen Brusselse fictie. Tachtig procent van het internationale toerisme heeft Europa als bestemming. Europa is het grootste culturele themapark ter wereld en staat als zodanig op het netvlies van elke Aziaat en Amerikaan. Nergens vind je zoveel historische steden op zo’n korte afstand van elkaar, verbonden door zulke frequente en comfortabele spoor- en vliegverbindingen.
De opmerking van Rutte herinnerde mij aan een rede die socioloog Gabriel van den Brink (geen familie van mij) in 2012 hield voor de Raad voor het Openbaar Bestuur (ROB) en waarin hij de vinger op de zere plek legt. Als politici, die een voorbeeld voor ons zijn, niet bereid zijn te knokken voor Europa, kijk dan ook niet vreemd op als de burgers afhaken in tijden van onzekerheid. Het verval van Europa is niet te wijten aan populisme van onderop, de rot begint aan de top, bij de politieke elite. Dus doe daar wat aan Mark, kom eens met een goed verhaal. Begin maar met de rede van Gabriel van den Brink. Hier staat-ie: http://tinyurl.com/hxrc2ve

 

Read article

Cox Habbema (bron: Nationaal Archief)

6665

Mooi interview met actrice Cox Habbema* over haar liefde voor Berlijn *(21 maart 1944 – 18 april 2016)

Cities, News, People, Travel

april 20, 2016

Cox Habbema (bron: Nationaal Archief)

Cox Habbema (bron: Nationaal Archief)

 

Actrice Cox Habbema is maandag overleden. Dat heeft haar familie bekendgemaakt. Ze was 72 jaar.

Behalve actrice, was ze ook theaterregisseur en van 1986 tot 1996 directeur van de Stadsschouwburg in Amsterdam. Ze debuteerde in 1967 bij Toneelgroep Centrum. Van 1969 tot het midden van de jaren tachtig leefde en werkte ze grotendeels in Oost-Berlijn. Ze werkte toen bij het Deutsches Theater.

In Nederland speelde ze in tv-series. Ze had een rol in Medisch Centrum West en het Glazen Huis. Filmrollen had ze in Dokter Vlimmen en De komst van Joachim Stiller. In 1982 was ze in een hoofdrol te zien in De stilte rond Christine M.

Europakenner Marcel Verhoeven van www.kunststad.nl interviewde haar in 2007. Hieronder via Youtube dit gedenkwaardige gesprek met deze bijzondere vrouw.

 

 

 

 

Read article

Gemeentemuseum mondriaan_8

6360

Piet Mondriaan (144ste geboortedag)

Cities, Culture

maart 10, 2016

 

Invloed MondriaanZislgYhCFpcz_6

Mondriaans invloed strekt enorm veel verder dan zijn tijd en dan de schilderkunst: Overal kom je Mondrianisme tegen

 

 

 

 

 

Piet-Mondriaan

Piet Mondriaan

 

 

Een dagje te laat mag: gisteren werden we attent gemaakt op de 144ste geboortedag van Piet Mondriaan, een van de grootste kunstschilders van de twintigste eeuw .

NAAM: Piet Mondrian
BEROEP: Schilder
Geboortedatum: 7 maart 1872
STERFDATUM: 1 februari 1944
GEBOORTEPLAATS: Amersfoort, Nederland
Plaats van overlijden: New York, New York

Best bekend vanwege: De Nederlandse schilder Piet Mondriaan was een belangrijk lid van De Stijl, een kunstbeweging, en is vooral bekend om zijn non-figuratieve vormen, het zogenoemde Neoplasticisme.

 

Pieter Cornelis Mondriaan, Jr. werd geboren op 7 maart 1872 in Amersfoort, Nederland. Hij studeerde aan de Rijksakademie van Beeldende Kunsten te Amsterdam, van 1892 tot 1897. Tot 1908, toen hij begon met jaarlijkse uitstapjes naar Domburg in Zeeland, was het werk van Mondriaan naturalistisch – een vermenging van opeenvolgende op invloeden van het academische landschap- en stillevenschilderen, het Nederlands impressionisme en symbolisme. In 1909 werd een grote tentoonstelling van zijn werk (met die van Jan Sluijters en Cornelis Spoor) gehouden in het Stedelijk Museum in Amsterdam en in datzelfde jaar werd hij lid van de Theosofische Vereniging. In 1909 en 1910 experimenteerde hij met het pointillisme en vanaf 1911 was hij begonnen te werken in een kubistische stijl. Na het zien van het kubistische werk van Georges Braque en Pablo Picasso op de eerste tentoonstelling van de Moderne Kunstkring in 1911 in Amsterdam besloot Mondriaan te verhuizen naar Parijs. Daar, 1912-1914, begon hij een onafhankelijke abstracte stijl te ontwikkelen.

-mondriaan_sanders_1925

Paul F. Sanders, het echtpaar Tas, Piet Mondriaan en het echtpaar Vantongerloo in Parijs, 1925. Collectie RKD, Den Haag

 

Mondriaan was op bezoek in Nederland toen de Eerste Wereldoorlog uitbrak en dat verhinderde zijn terugkeer naar Parijs. Tijdens de oorlogsjaren in Nederland werkte hij aan het verder minimaliseren van zijn kleurpalet en stilleren tot geometrische vormen en formuleerde hij zijn niet objectieve Neoplastische stijl. In 1917 werd Mondriaan een van de oprichters van de beweging De Stijl. Deze groep met verder onder anderen Theo van Doesburg, Bart van der Leck, en Georges Vantongerloo, verbreidde haar principes van abstractie en vereenvoudiging buiten de schilderkunst en beeldhouwkunst naar de architectuur en het grafisch en industrieel ontwerpen. Mondriaans essays over abstracte kunst werden gepubliceerd in het tijdschrift De Stijl. In juli 1919 keerde hij terug naar Parijs en exposeerde hij er met De Stijl in 1923, maar trok zich terug uit de beweging nadat Van Doesburg diagonale elementen opnieuw in zijn werk opnam, rond 1925. In 1930 exposeerde Mondriaan toonde met Cercle et Carré en in 1931 trad hij toe tot Abstraction-Création.

mondriaan-3

Piet Mondriaan, Oostzijdse molen bij avond, 1907-1908, olieverf op doek

 

De Tweede Wereldoorlog dwong Mondriaan te verhuizen naar Londen en vervolgens naar New York in oktober 1940. Daar werd hij lid van de beweging van Amerikaanse abstracte kunstenaars en bleef teksten over Neoplasticism publiceren. Zijn late stijl evolueerde aanzienlijk als reactie op de stad: Victory Boogie Woogie. In 1942 was zijn eerste solotentoonstelling in de Valentine Dudensing Gallery, New York. Mondriaan stierf 1 februari 1944, in New York.

 

 

(Met dank aan Waldina)

 

 

Read article

essay-Erwin_FD-zat-13-feb-2016

3155

Vluchtelingen vertegenwoordigen het nieuwe vooruitgangsgeloof, het optimisme

Cities, News, Staff Picks

februari 17, 2016

Ik was getroffen door het interview met journalist Ben Judah in het televisieprogramma Buitenhof van 7 februari en ik beveel zijn boek This is London van harte aan. Het verschijnsel dat hij beschrijft –  gelukszoekers die de illegaliteit in Europa verkiezen boven het sektarische geweld op talloze plaatsen in het Midden-Oosten en Azie – heeft sterke overeenkomsten met de drijfveren achter de migratie in de eerste helft van de negentiende eeuw, eerst van het platteland naar de steden in Europa en vervolgens naar Amerika. Wat mensenmassa’s in beweging zet is niet hun ellende maar juist de informatie die hen via nieuwe technologie bereikt over een beter leven elders, hoe moeizaam ook. Aan het einde van het gesprek met de interviewer schetst Judah hoe straatarme Afghanen hun wereldbeeld vormen met de BBC Worldservice en dat zij de uitbuiting en illegaliteit in Londen verre te verkiezen vinden boven sterven door een salvo uit een Kalashnikov. Alles is relatief, onderwees techniekhistoricus prof. dr. ir. Harry Lintsen mij. Het proletariaat in de industriesteden in de negentiende eeuw had het daar gewoon beduidend minder slecht dan op het platteland waar lijfeigenschap, willekeur, honger, ziekte en uitbuiting nog veel wreder waren.

Migratiebewegingen, ook de huidige, zijn daarom  veeleer een teken van optimisme en vooruitgang dan van teneergeslagen crisis omdat mensen zich informeren, organiseren, in beweging en in opstand komen door de macht van hun getal. Ik schreef daarover een essay in Het Financieele Dagblad – zie bijgaand: klik hier voor de PDF van het artikel:krant-20160213-0-012-040

 

essay-Erwin_FD-zat-13-feb-2016

 

 

 

Read article

52477

3208

Het spoor viaduct Görlitz-Zgorzelec

Business, Cities, Travel

oktober 5, 2015

 

 

 

 

Görlitz_-_An_der_Obermühle_-_Neißeviadukt_03_ies 52477 Neißeviadukt-von-PL Neisse-Viaduct_bei_Görlitz_1855

 

 

 

Het spoorwegviaduct dat de rivier de Neisse tussen Görlitz en Zgorzelec kruist is een constructie van zeldzame schoonheid. Toch klonk er menig protest tegen de bouw ervan over de groene vallei van de rivier de Neisse in 1847.

Maar net zoals viaducten elders is het onderdeel geworden van het landschap. De geschiedenis is dit bouwwerk niet altijd welgezind geweest. Tijdens de Tweede Wereldoorlog reden veel treinen over het viaduct op weg naar het concentratiekamp in Auschwitz. Voor duizenden Joden op weg naar hun dood was die reis over de Neisse, met een prachtig uitzicht op de vallei en bos misschien een al te korte herinnering aan zachtmoediger, veiliger tijden voor de oorlog.

In de laatste uren van de oorlog, toen de onvoorwaardelijke capitulatie van Duitsland al was overeengekomen, blies de Wehrmacht de centrale overspanning van het viaduct op. Pas twaalf jaar later werd de spoorverbinding over de Neisse heropend en vanaf dat moment waren de vijf minuten van Zgorzelec naar Görlitz een internationale reis. Volgens de naoorlogse Potsdamovereenkomst loopt de oostgrens van Duitsland langs de rivieren Oder en Neisse. Görlitz was nu het meest oostelijke stad in de toenmalige Duitse Democratische Republiek (Oost-Duitsland) en het gebied ten oosten van de Neisse behoorde tot Polen.

Hoewel de twee landen partners waren in het Warschaupact, de uitten de broederlijke banden van de socialistische solidariteit zich maar weinig in het dagelijkse leven in de Neissevallei. Niet veel passagierstreinen rolde over het viaduct.

Maar langzaam nam het treinverkeer toe en vanaf 1965 was er zelfs een trein met wagons vanuit Parijs met bestemming Krakau. De reis duurde 35 uur, omvatte twee nachten en de trein had geen slaapcoupe’s, dus dit was zeker een reis voor de geharde kameraden.

De ineenstorting van de Sovjet Unie en het Warschaupact vanaf 1989 luidde een nieuw tijdperk in voor het oude viaduct. Opeens was Europa in beweging. Je kon af en toe Russische wagons over de Pools-Duitse grens zien passeren. Zelfs de dienst van Moskou naar Genève kwam er op deze manier. Dit leek op een spoorlijn waarvan uur was uiteindelijk komen.

Volgende maand is het 25 jaar geleden dat Duitsland werd herenigd. Niet veel later trad Polen toe tot de Europese Unie en werd vervolgens ook toegelaten tot de Schengen-zone. Grenzen vervaagden in heel Europa. Zonder douaneformaliteiten, kwamen Görlitz en Zgorzelec dichter bij elkaar te liggen. In 2012 en 2013 werd een grootschalig vernieuwingsprogramma uitgevoerd, deels gefinancierd door de Europese Unie, om het viaduct geschikt te maken voor een nieuw Europa zonder grenzen.

De nieuwe Europeanen hadden ook goedkope luchtvaartmaatschappijen en busdiensten ontdekt. Het afgelopen jaar, waren er zes dagelijkse treindiensten over het viaduct – drie in elke richting. Toen we midden in de winter in een van die treinen van Wroclaw naar Dresden reisden, zat die vol tot aan Zgorzelec. Daar liep hij leeg. Pas in Görlitz liep de trein weer vol weer met Duitse studenten en werknemers op weg naar huis in de deelstaat Saksen, waar de trein stopte op verschillende stations langs de spoorlijn naar Dresden.

Dit verhaal over lege treinen die grenzen passeren gaat op voor heel Midden-Europa. Dus kwam het niet als een verrassing toen eerder dit jaar bekend werd dat alle passagiersdiensten over de Neisse zouden worden afgeschaft. “Er is geen markt”, aldus functionarissen. Het lijkt ons onwaarschijnlijk dat men een halve eeuw eerst marketingadviseurs heeft geraadpleegd m te kijken of er een markt bestaat voor reizen tussen Parijs en Krakau per spoor. Het heersende geloof in marktwerking ziet niet het Neisseviaduct niet als een kostbaar kapitaalgoed.

Er zijn zeer prille plannen om een treindienst te herstellen wellicht half december van dit jaar. We juichen dit van harte toe. Om een nieuwe dienst enige kans van overleven te geven, moet die vergezeld gaan van een overtuigende marketingcampagne voor grensoverschrijdende reizen per spoor.

De beslissing 170 jaar geleden om een groot viaduct over de Neisse-vallei te bouwen was visionair. Nu heeft deze elegante constructie, een van centraal Europa’s mooiste voorbeelden van spoorwegarchitectuur, een 21e-eeuwse visie nodig. Want wat heeft een sierlijk viaduct voor nut als er geen treinen over rijden?

(Door Nicky Gardner en Susanne Kries, uit Hidden Europe Magazine)

Read article

Schermafbeelding 2015-09-26 om 12.58.09

3117

Opwindend Wenen

Cities, Design, Reviews, Travel

september 30, 2015

 

Schermafbeelding 2015-09-26 om 12.39.38

 

Wenen is één van Europa’s meest opwindende hoofdsteden. Hoewel de Oostenrijkse hoofdstad een rijke geschiedenis kent met inbegrip van haar erfenis van architectonische schoonheid, is deze stad zeker niet opgesloten in het verleden. De opwindende culturele scene is één van de meest eclectische en progressieve in heel Europa. Van de beste klassieke muziek tot de meest opwindende jeugdcultuur, foodie routes en het nachtleven, je vindt het hier allemaal. Met zo veel spannende mogeliojkheden, het is echt de moeite waard de kudde ye vermijden bij het verkennen van de stad.

Gelegen in het centrum van de Innere Stadt (binnenstad) van Wenen is Albertina het onderkomen van één van de belangrijkste prentencollecties ter wereld. (Bekijk hier de prachtige collectie online!) Het stelt maar liefst 65.000 objecten tentoon, om nog maar te zwijgen over de collectie van bijna een miljoen oude meesterprenten. Dit is echt een uniek museum en een klasse apart. Het getuigd van een tijd waarin druk een kunstvorm was op weg de wereld te veroveren.

Gelegen op een prachtige locatie in de Innere Stadt, is Do & Co Albertina een populair plaatselijk eetcafe dat gasten een menu serveert dat traditie en innovatie. combineert. Het beschikt over lokale klassiekers evenals over zeer inventieve gerechten geïnspireerd op de wereldkeukens.

Het elegante interieur biedt het comfort om van een maaltijd te genieten, en het uitzicht wordt vaak omschreven als de beste in de stad. Het restaurant is behoorlijk aan de prijs, maar de setting en pure kwaliteit van het voedsel te maken het zeker een bezoek waard.

Het Leopold Museum is een van de belangrijkste musea in het land en trekt veel bezoekers met zijn collectie moderne Oostenrijkse kunst. Het beschikt over avant-garde van invloedrijke kunstenaars, onder wie Egon Schiele, Oskar Kokoschka en de immer populaire symbolist, Gustav Klimt.

Als een van de meest populaire attracties in het Weense Museumsquartier herbergt dit museum de meest bepalende cultuur en geschiedenis.

Neem een pauze bij Julius Meindl Am Graben, meest gevierde eetwarenwinkel in Wenen

Als u een liefhebber bent van goed eten, kunt u deze winkel gewoon niet links laten liggen. Dit mooie etablissement is een lokaal begrip met zijn unieke keuze aan producten, variërend van lokale specialiteiten tot import van het beste van het beste uit de hele wereld. Behalve een eetwarenzaak is Meindl Am Graben ook een plek waar een heerlijke maaltijd kunt gebruiken. Of u nu kiest voor een diner of een broodje voor onderweg, het is een absolute traktatie. Het is ook een geweldige plek om te stoppen voor een drankje of een kopje koffie!

De schnitzel is een absolute klassieker onder de Oostenrijkse gerechten en we kunnen niet denken aan een betere plek om deze lekkernij te ervaren dan in de tijdloze setting van deze bar. Zacht van binnen, fris en knapperig aan de buitenkant, en met een perfecte bijgerechten naar de belangrijkste entrée vullen.

Wilt u uw maaltijd afrondenmet echt iets bijzonders? Neem dan een spritz in de bar! Deze drankjes zijn een beroemde traditie in Oostenrijk en Duitsland, en de beste worden geschonken op deze historische locatie in het hart van de stad!
(Uit: Luxury Travelers Guid)

Read article

20 Jahre Mauerfall

3487

Vandaag startte in 1961 de bouw van de Muur

Cities, Culture, News, Video

augustus 13, 2015

Schermafbeelding 2015-08-13 om 13.14.37

Weltberühmtes Fluchtfoto: Der Grenzpolizist Conrad Schumann, bewaffnet und in Uniform, springt in die Freiheit.(15.8.1961). / Bild: (c) Berliner Mauer Museum

Vandaag is in Duitsland een beladen dag omdat op deze dag, 13 augustus, in 1961 de bouw van de Berlijnse muur begon. In het boek Amerika’s Ondergrondse beschrijft Eva Schweitzer de Duitse-Amerikaanse betrekkingen als een een spel van wederzijdse manipulatie en spionage.

Zij vertelt dat de toenmalige senator William Fulbright, adviseur van president Kennedy, de bouw van een muur opperde bij de Oostduitse leider Walter Ulbricht die er toestemming voor verkreeg van Sovjetleider Chroestjov. De duizenden Oostberlijners die dagelijks vanuit de Sovjetzone naar het westen vluchtten, baarden de Oostduitse communisten en de Sovjetleiders grote zorgen en leidden tot troepenopbouw langs de grens, hetgeen de Amerikanen aanzette tot het eveneens samentrekken van troepen. De situatie leek te gaan escaleren tot een rechtstreekse confrontatie tussen de twee nucleaire grootmachten.

Op 30 juli 1961, twee weken voordat de bouw van de Muur zou starten, zei Fulbright op de Amerikaanse televisie, ”Ik snap niet waarom de Oostduitse grens niet eenvoudig wordt gesloten.” Verdragsrechtelijk waren er volgens Fulbright geen beletselen. Het zou het lont uit het kruitvat halen.

Binnen de regering-Kennedy wonnen de machtspolitici het van de idealisten: De Amerikanen zouden de sluimerende (tweede) Oostduitse volksopstand (de eerste had plaats gehad in 1953) tegen de Sovjetdictatuur niet steunen. Voor de veiligheidsgarantie van West-Berlijn (Kennedy: ‘Ich bin Berliner’.) en West-Duitsland werden Oost-Berlijn en Oost-Duitsland ‘opgeofferd’.

De West-Berlijnse sociaal-democratische burgemeester Willy Brandt (en latere bondskanselier) was ontzet en wilde de Oostduitse verhindering van het vrije personenverkeer voor de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties brengen. Brandt legde zich neer bij de situatie en ontvouwde als kanselier de beroemde Ostpolitik, deen beleid dat streefde naar geleidelijke ontspanning tussen West en Oost-Duitsland. Hij moest aftreden toen bleek dat een van zijn naaste medewerkers, Gunther Guillaume, een Oostduitse spion was.

Het zou tot 1989 duren voordat de Sovjetunie zou ophouden te bestaan en tot 1990 voordat de DDR zou instorten. Toen ‘vluchtten’ alsnog talloze Oostduitsers naar het westen om er achter te komen dat zij daar niet met open armen werden ontvangen. Oost- en West-Duitsland bleken behoorlijk van elkaar vervreemd.

Nu, 25 jaar later, zijn de meeste sporen van de DDR, vooral die van haar economische achterlijkheid, wel uitgewist. Dat gaat niet zonder slag of stoot. De bouw van een nieuwe Berlijnse luchthaven op de plek van het voormalige Oostduitse vliegveld Schonefeld, is ontaard in een bouwschandaal en loopt vertraging op vertraging op. Het moet een monument worden voor zijn naamgever, Willy Brandt (1913-1992).

Kijk, om een idee te krijgen van de toenmalige tijdgeest en de spanning van de Koude Oorlog ook deze ZDF-docu.

Read article

village-abandonné-euville

2799